داستان

داستان بازی، 2 سال بعد از وقایع نسخه اول و پایان The Writer اتفاق می افتد. الن (Alan) در مکانی عجیب بیدار می شود و کمی بعد متوجه می شود که در حقیقت گرفتار یکی دیگر از داستان های خود شده است. سال ها پیش، او یکی از قسمت های برنامه Night Springs را که در حقیقت یک برنامه خیالی از نسخه اول است را نوشته بود. داستان این قسمت از مجموعه در مورد شخصی به نام Champion of Light است که در حومه آریزونا بیدار می شود و در ادامه می فهمد که شخصی دقیقاً هم شکل او، مدتی خود را جای وی زده و دست به قتل های زیادی زده است. این شخص آقای اسکرچ (Mr. Scratch) نام دارد که در نسخه اول ما متوجه شدیم توماس زین (Thomas Zane) به الن گفت که این فرد در مدتی که الن به اعماق تاریکی می رود، به جای او در دنیای واقعی زندگی می کند.

در حقیقت داستان American Nightmare دنبال کننده این موضوع و شروع کننده داستان یکی از قسمت های Night Springs است. الن در ادامه متوجه می شود که داستانی که نوشته را به خاطر ندارد و حالا او باید دوباره این داستان که در حقیقت زندگی واقعی او است را بازنویسی کند و هر بار جزئیات جدیدی به آن بدهد تا سرانجام با کنار هم قرار گرفتن این جزئیات داستان کامل شود. در حالیکه داستان نسخه اول یکی از بهترین داستان گویی های این نسل را داشت، بزرگترین ضعف AN را می توان داستان آن دانست. بازی خیلی گیج کننده شروع می شود، خیلی بی بخار ادامه پیدا می کند و در پایان شما حس می کنید هیچ مضمونی به داستان اصلی اضافه نشده است. هر چند بازی، یک Spin-Off است، ولی کلیت خود همین داستان فرعی هم ضعیف است. اگر هم تا به حال AW را بازی نکرده باشید، بیشتر گیج خواهید شد، چون هیچ چیزی در مورد اینکه در گذشته چه اتفاقی افتاده، مطرح نمی شود.

گرافیک

بازی نسبت به قبل، از نظر بصری پیشرفت هایی داشته است. نورپردازی حجم دار Alan Wake هنوز هم بی رقیب است و اینبار حتی بهتر از قبل هم شده است. واقعاً جای تحسین دارد که Remedy چگونه توانسته چنین تکنولوژی بی رقیبی را آنقدر عالی طراحی کند. هر چیزی که فکرش را بکنید، سایه دارد و بنا به نوع تابش شما، به صورت کاملاً Real-Time تغییر زوایه می دهد. بازتاب نور روی سطوح مختلف، بنا به رنگ آن ها خیره کننده است و نورهای حجم دار در دوردست هم بسیار زیبا هستند.

بافت های با کیفیتی در بازی به کار رفته، ولی عجیب است که چرا بافت های سنگ ها اینقدر بی کیفیت هستند. لباس ها به بهترین شکل طراحی شده و فیزیک به کار رفته در آن ها هم بسیار واقعی است. Draw to Distance بازی بنا به مناطق باز و وسیع آریزونا خیره کننده است. متأسفانه طراحی شخصیت ها همانند قبل ضعیف است. انیمیشن های آن ها در یک کلام افتضاح و خیلی خشک است و مشکل اصلی گرافیک بازی به حساب می آیند. هر چند جای خوشحالی است که میزان صحنه هایی که با دیگران صحبت می کنید، کم است و این انیمیشن ها را کمتر مشاهده می کنید. بعضی از Cut-Sceneهای بازی هم به صورت واقعی با ایفای نقش عالی ایلکا ویلی (Ilkka Villi) انجام شده که خیلی با کیفیت و زیبا کار شده اند.

موسیقی/صداگذاری

صداگذاری محیط (سکوت، صدای باد و صداهای مرموزی که گاهی شنیده می شوند) همچنان شما را در عمق تاریکی و اتمسفر غرق می کند. صداپیشگی شخصیت ها هم خیلی خوب کار شده و متیو پورتا (Mathew Porreta) کار تحسین برانگیزی با صدای الن انجام داده است. موسیقی پتری آلانکو (Petri Alanko) هم بنا به تغییر محیط و جو بازی تغییر کرده است. قطعات بیشتر الکتریکی شده اند و ریتم بسیار جذابی برای قسمت های اکشن دارند و البته موسیقی احساسی او که در نسخه قبل بسیار زیبا کار شده بود، در بعضی از صحنه های بازی شنیده می شود.

گیم پلی

بخش داستانی بازی اکشن تر از قبل شده، ولی خیلی عجیب است که چرا درجه سختی برای آن وجود ندارد. نتیجه، یک بخش بسیار آسان و پر از مهمات است. من بارها نسخه اول را روی درجه سختی Nightmare بازی کرده ام و واقعاً هر بار از این سختی و تنش لذت بردم، ولی AN خیلی آسان است و همین آسان بودن به هیجان آن ضربه زده است. داستان بازی به طور کلی در 3 محیط و یا بهتر بگوییم، سه Map مختلف دنبال می شود که Mapهای بسیار بزرگی هم هستند و اگر تمام آن ها را کنار هم بچسبانیم، می توان بازی را یک عنوان Open-World نامید. وقتی این 3 بخش را تمام می کنید، دوباره بازی از اول شروع می شود و باید دوباره همین Mapها را پیش ببرید.

وقتی برای بار دوم این 3 محیط را رفتید، دوباره بازی شروع می شود (بنا به مسائل داستانی) که واقعاً کسل کننده است. وقتی برای بار سوم بازی را می روید، راه ها کوتاه تر شده اند و بازی کمی سخت تر می شود و اینجا است که کمی جان به آن داده می شود. در حالیکه بخش داستانی را تمام می کنید، حالا فرصت خوبی است که مهارت های خود را در قسمت Arcade Mode امتحان کنید. این بخش را می توان جذاب ترین قسمت AN نامید. بازی سخت می شود و کار شما این است که در یک Map تا اینکه صبح شود و خورشید بتابد، با موج دشمنان که هر بار سخت تر می شود، مبارزه کنید. دقایق آخر هیجانی ترین و سخت ترین حالت است.

این پتانسیل می توانست در بخش داستانی هم باشد که جذابیت آن را دوچندان کند. وجود شمارنده فنون چندضرب در این بخش همانند بازی های Hack & Slash کار شده که هر چه بیشتر پشت سر هم به دشمن ضربه بزنید، این اعداد بالاتر می روند و در ادامه شلیک های شما چند برابر امتیاز کسب می کنند، ولی اگر یک ضربه از دشمن دریافت کنید و یا مدتی کسی را نکشید، این میزان سنج پایین می آید و در نتیجه امتیاز پایانی شما کمتر می شود. همین موضوع باعث شده که در این بخش دیوانه وار به دنبال کشتن دشمنان بگردید. در حالیکه همیشه حواستان به سرشانه های خود هست که مبادا یک Taken ظاهر شود و به شما ضربه بزند.

این در حالیست که ممکن است با تمام وجود نخواهید با موج عظیم لشکر دشمنان روبرو شوید و همین موضوع است که این بخش را دیوانه وار داغ کرده است. شما می توانید امتیاز خود را از هر Map روی Leaderboard بازی ببینید و با دیگران در Xbox Live رقابت کنید. وجود Mapهای متنوع در این بخش، این سوال را پیش می آورد که چرا Remedy از این Mapها برای بخش داستانی استفاده نکرده است. حس تنهایی و تاریکی ای که Remedy در نسخه اول به خوبی نشان داده بود، در این بازی دوچندان شده و شما دائما فکر می کنید که در یک کابوس گرفتار شده اید. وجود شخصیت های کم، محیط های وسیع و تاریک و وقایع عجیب، AN را یک Thriller خالص کرده است.

نتیجه گیری

American Nightmare برای طرفداران آن یک دیدار مجدد ارزشمند با الن ویک است و بدون شک وجود سلاح های زیاد، نقشه ها و مضامین جدید، تجربه خوبی برای سلامی دوباره به این بازی زیبا است. هر چند بازی پتانسیل خیلی بیشتری برای بهتر بودن و داستان زیباتر داشت، طراحی مراحل حرفه ای تر برای بخش داستانی، می توانست این تجربه را ارزشمندتر کند، ولی متأسفانه اینطور نشد. American Nightmare بنا به قیمت و حجم پایین آن، بازی زیبایی است که از نظر گرافیکی به عنوان یک بازی Arcade یک عنوان بسیار درخشان است.

نویسنده: امید

امتیاز: 8.5 از 10

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: